Kinderen die naar school gaan zullen in veel gevallen hun angsten, vrezen en bangheid gaan verbergen. Ze zijn namelijk bang om publiekelijk af te gaan en uitgelachen te worden. Deze stille vrees gaat vaak na een aantal jaren vanzelf over. Ouders moeten het kind in de jaren van stille vrees aansporen om problemen zelf op te lossen, op deze manier kan het kind groeien en zelfvertrouwen krijgen. Wat kunt u als ouder doen bij een kind die zijn angsten voor zichzelf houdt?
Inhoudsopgave
Het verbergen van angsten
Tussen de zes en elf jaar hebben kinderen vaak de neiging hun angsten te verbergen uit vrees te worden uitgelachen, het etiket ‘baby’ of ‘ zeikerd’ opgeplakt te krijgen of voor ‘bangerik’ uitgemaakt te worden. Het verbergen van angsten betekent niet dat ze voorbij zijn, dus kan er bij het kind dat bang is zijn angsten openbaar te maken, soms verplaatste vrees (fobie), of diepgeworteld gevoel van ontoereikendheid en hulpeloosheid gaan optreden. Daarom moeten de ouders de mogelijkheden tot communicatie open laten hun kind aanmoedigen tot het vrij geven van zijn gevoelens en ervaringen. Dit duidt niet op overmatige bescherming van de zijde van de ouders; het betekent alleen maar dat het kind weet dat naar hem wordt geluisterd en dat het wordt begrepen, waardoor het gevaren en moeilijkheden het hoofd zal durven bieden.
Wat te doen bij stille vrees?
Er is geen enkele standaardregel voor het bestrijden van een stille vrees. Veel hangt af van de persoonlijkheid van de ouders en hun kinderen, en er bestaat geen pasklaar recept om een kind over zijn angsten te laten praten. Liefde alleen is niet genoeg. Het zorgen voor kinderen vereist heel wat gezond verstand en begrip. Gewoonlijk weten de ouders wanneer een kind van streek is op zich zorgen maakt. Soms eet het niet goed, of het heeft er moeite mee in te slapen, of het gaat niet graag naar school toe. Een kind dat bang is voor kritiek van de ouders zal zijn vrees en angstgevoelens vanzelfsprekend verbergen; waarom zou het ok de ene moeilijkheid op de andere stapelen? Als de prettige sfeer thuis een gezonde communicatie gemakkelijk maakt, als ouders op een aangename wijze met hun kinderen praten, als zij toegeven dat het hebben van angsten en zorgen menselijk is, als zij tonen redelijk bezorgd te zijn omtrent het welzijn van hun kind, zal het kind naar hen toegaan om te worden geholpen en gerustgesteld. Een vriendelijk praatje kan de angsten van een kind aanmerkelijk doen verminderen. Een gesprek met de ouders draagt ertoe bij dat het zich minder eenzaam en daardoor minder angstig voelt.
De weg naar zelfvertrouwen
De schoolgaande leeftijd is een periode waarin de ouders de onafhankelijkheid en het zelfvertrouwen moeten aanmoedigen. Aan een kleuter kan men niet teveel liefde schenken, maar kinderen van zes tot elf jaar hebben deze liefkozingen minder nodig en ze geven er ook niet zoveel om. Ze hebben natuurlijk de ouderlijke liefde en goedkeuring nodig; een afwijzing door de ouders kan schadelijk zijn voor hun geestelijke gezondheid. Maar overmatig beschermen verlamt hen en houdt de vooruitgang naar het volwassen zelfvertrouwen tegen. Vele gevallen van pleinvrees (agorafobie) en schoolfobie worden veroorzaakt door een minder gelukkige houding van de ouders.
De rol van de ouders?
Klaagt een kind over de school, leeftijdsgenoten, onderwijzers, of een andere dreigende situatie, dan moeten de ouders directe bemoeienis tot een minimum beperken en alleen ingrijpen als dit noodzakelijk is. Het is een vereiste dat het kind wordt aangemoedigd tot het zelfstandig oplossen van zijn problemen. Het moet worden aangespoord over zijn mislukkingen en successen te vertellen en het met steeds het gevoel hebben niet door zijn ouders in de steek te zullen worden gelaten.
